Het (gekwetste) kind in jou

 Ken je dat? Er gebeurt iets en SWOESJ, ineens ben je terug in het verleden. Ineens ben je weer dat kleine jongetje of meisje, of ineens ben je weer die onzekere tiener. Ineens weet je weer hoe je je voelde, ineens weet je weer hoe graag je geaccepteerd wilde worden. Hoe graag je erbij wilde horen. En hoe eenzaam je je kon voelen. Je voelt weer het benauwde gevoel bij je keel, het niet goed kunnen ademhalen, omdat je niet kan laten zien wie je echt bent. Je voelt weer hoe het was als men over je oordeelde en wat dat met je deed. Je voelt de tranen branden achter je ogen.

Natuurlijk, je bent nu volwassen. Natuurlijk, je moet er nu boven staan. Natuurlijk, je weet zo goed hoe het werkt, dat je het je niet aan moet trekken. Je hebt het zo vaak tegen anderen gezegd! Maar toch…

Toch knaagt dat gevoel. Toch blijft dat zware gevoel hangen, zo ergens rond je hart. Toch weet je dat je eraan moet… Dat er geen omweg meer is…

Dan is het beter om het maar even toe te laten. Laat het gevoel maar komen, anders blokkeert het maar. En bedenk je dan wat je tegen dat kleine meisje of jongetje zou willen zeggen. Wat zou je zeggen als het je eigen kind was? Wat zou je zeggen als je een kind zag dat zich zo voelde? Welke woorden zou je gebruiken om het te troosten? Diezelfde woorden kun je voor jezelf gebruiken, met exact die woorden kun je jezelf troosten. Je zou misschien zeggen tegen dat kindje wat mijn moeder altijd tegen mij zei: JIJ deugt! Je zou zeggen wat ik tegen mijn kindjes zeg: Je bent goed, precies zoals je bent! Je zou zeggen: Jij hoeft voor niets of niemand te veranderen, je mag zijn wie jij bent!

En je zou heel vurig hopen dat die volwassene, met dat kleine kindje in zich, snel weer gaat stralen zoals alleen kindjes dat kunnen, als ze weer gerustgesteld zijn.

Zorg goed voor jezelf,

Nadia