De gestreste hooggevoelige tiener

Wisten jullie dat er jongeren zijn, die zoveel stress hebben, dat hun lichaam constant aanvoelt als een gespannen veer? Tieners, waarvan volwassenen vaak denken dat ze nauwelijks een zorg in de wereld hebben? Ze staan zo onder spanning dat alles angstig is voor ze, dat ze constant een opgejaagd gevoel hebben.

Ik weet het, want ik voel het. Iedere keer als ik bij ze in de buurt ben. Alsof mijn cellen sneller gaan trillen, te snel, zodat ik het niet meer bij kan benen. Voor mijn gevoel begin ik zelf ook zacht te trillen, onzichtbaar, maar wel voelbaar. Ik voel me alsof er miljoenen mannetjes heel hard door mijn lichaam rennen en krijg hoofdpijn van al deze spanning in mijn lijf. En zo voelt zo’n jongere zich dus constant.

De redenen? Hier moet ik naar gissen, want hoewel ik de gevoelens mee ervaar, kan ik niet in hun hoofd kijken, maar ik doe, afgaand op mijn eigen verleden, een poging: alles waaraan ze moeten voldoen. Ze moeten dit van hun ouders, dat van hun leraren en hun “vrienden” vinden ze alleen maar leuk als ze er wel zo uitzien, etc. Wie wil wat van mij? Waar moet ik hier op letten? Doe ik het wel goed zo? BEN ik wel goed zo?

Tel daarbij op dat er dagelijks zoveel prikkels op hen afkomen. Op school zoeft iedereen maar lang ze heen. Ze zien honderden gezichten voorbij komen. Horen in de gangen van school een voortdurend gegons van alle stemmen, bellen, muziekjes van anderen, etc., etc. In de les moeten ze alle informatie opnemen, terwijl er om hen heen veelal ook gepraat wordt, of er tikt een klok, komen buiten mensen langs, fluiten vogels, en ga zo maar door. En als ze dan de schooldag overleefd hebben, wacht ze thuis nog een stapel huiswerk. Moe van het huiswerk maken, gaan ze achter de pc zitten, of ploffen voor de tv, waar ze nog meer informatie wacht. Totaal overprikkeld gaan ze uiteindelijk naar bed, waar ze de slaap niet kunnen vatten, vanwege de vele opgedane indrukken. Waarop ze totaal uitgeput weer aan de volgende dag kunnen beginnen.

Wat kunnen wij nu voor ze doen, als ouders, leraren, hulpverleners? Eén van de belangrijkste dingen: Bied ze veiligheid! Geef ze ergens een rustige, veilige plek, waar ze zichzelf mogen zijn. Geef ze de ruimte, verstik ze niet. Toon begrip.

Een vertrouwensband met ze opbouwen is vaak moeilijk, ze voelen zich onbegrepen. Ze hebben waarschijnlijk het gevoel dat niemand weet waar ze in zitten en dit is ook zo. Wij kunnen niet weten wat er allemaal in ze omgaat. Dit kun je, mocht het tot een gesprek komen, ook benoemen. Neem ze serieus, respecteer ze en behandel ze als gelijke. Je kunt ze uitleggen dat we niet kunnen weten wat ze voelen, maar dat we ze wel graag willen begrijpen en helpen.

Let op de signalen om te zien of ze het nog aankunnen. Zijn ze erg druk, of juist overdreven rustig? Erg in zichzelf gekeerd, of juist overdreven uitbundig? Dit kunnen allemaal signalen zijn dat het ze echt teveel wordt en dat er hulp nodig is.

Een tip voor ouders: Zoek externe hulp, als het je kind teveel wordt. Doe dit als je kind ervoor open staat. Waarschijnlijk wil je graag zelf helpen, maar dit komt te dichtbij en werkt meestal niet. Hier ga je als ouder zelf ook aan kapot. Geloof me als ik zeg dat je niet wilt weten wat er allemaal in het hoofd van je tiener omgaat, dat is te heftig!
Neem afstand, maar laat wel weten dat ze altijd bij je mogen komen, dat jij er altijd bent en van ze houdt, hoe dan ook. Waarschijnlijk zullen ze het niet willen horen en lijkt het misschien zelfs wel of ze niet luisteren, maar ze slaan het wel op. Uiteindelijk zullen ze bij je terugkomen en je dankbaar zijn. Ze houden van je, maar hebben meestal een fase dat ze daar even niet goed bij kunnen.
Er gaat zoveel in ze om, dat ze even geen plek hebben voor jou. Laat tieners maar even lekker egocentrisch zijn, dat hebben ze even nodig. Ze hebben echt genoeg aan zichzelf.

En, het volgende zal menig ouder vreemd vinden: je bent niet verantwoordelijk! Klinkt raar en is niet wat wij leren in onze maatschappij, maar het is wel waar. Je kind is een individu met zijn eigen verantwoordelijkheid en eigen vrije keuze. Natuurlijk mogen we ze in liefde proberen te sturen, maar uiteindelijk is het aan hen. Geef ze de ruimte en kans om zich te ontwikkelen en er zelf uit te komen. Dit geeft zelfvertrouwen en maakt ze sterker.

Met de juiste hulp zullen ze zichzelf weer vinden en tot die tijd sta je als ouder aan de zijlijn en, hoe gek het ook klinkt: dat is maar goed ook!

Sta met OPEN armen (want in open armen hebben ze de ruimte en de keuze om te gaan) voor ze klaar en ze zullen je terug vinden.

Liefs,

Nadia