Anders

Mijn hele leven al ben ik anders. Anders dan mijn leeftijdsgenoten, anders dan de meesten wie ik ontmoet. Als ik naar mijn eigen leven kijk, is eenzaamheid een constante factor geweest. Eenzaamheid op school, eenzaamheid in menigtes, eenzaamheid in mijn wereld. Gelukkig had ik thuis wel een moeder en zus die me begrepen, maar behalve die mensen, was ik alleen. Kon mijn gevoelens en de levendige wereld in mijn hoofd, bij niemand kwijt.

Af en toe ontmoet(te) ik gelijkgestemden, dat is heerlijk, een feest der herkenning. De eenzaamheid is ook bij hen altijd een factor geweest in hun leven en ik vermoed dat zeker 90% van de lezers van dit blog het ook herkennen. Vele mensen om je heen, maar jij bent alleen, alleen in jouw hoofd. “Wil ik hier wel zijn?” vroeg of vraag je je misschien af. Misschien heb je zelfs wel eens bewust moeten kiezen om hier te zijn, hier te blijven. Ernstige ziekte, een ongeluk en dan, bewust of onbewust, die keuze maken: Ja, ik blijf, ik ben hier nog niet klaar.

Als je die keuze met heel je hart hebt gemaakt, heb je hopelijk daarna meer ingezien dat het leven ook heel mooi kan zijn. Hopelijk heb je ondertussen ook gezien dat jij zelf jouw eigen waarheid en jouw eigen wereld schept. Hopelijk heb jij ondertussen ook bewust durven kiezen anders te zijn.

Voor mij is die keuze nog niet zo heel lang geleden, en het was spannend, maar ik heb hem gemaakt. Ik merk dat de keuze om echt mezelf te durven en willen zijn een tweeledig effect heeft. Aan de ene kant bespotting en geroddel door hen die mij niet begrijpen. Pijnlijk, maar kennelijk hoort het er nog bij. In ieder geval tot het me lukt om ook dit los te laten, ik schep immers mijn eigen wereld.

Aan de andere kant merk ik dat er meer ruimte komt voor wat ik kan. Als ik mezelf echt open stel, krijg ik meer informatie binnen. Stromen de woorden makkelijker, krijg ik ingevingen, weet, zelfs op afstand, hoe het gaat met mensen, en ga zo maar door. En daardoor komt er ook meer erkenning, kan ik mensen raken of helpen en vind ik meer gelijkgestemden. Die hele mooie kant maakt het de moeite waard. Het is wel een keuze die ik moet blijven maken. Als je eenmaal jezelf hebt laten zien, is er eigenlijk geen weg meer terug. Je masker weer opzetten is misschien makkelijk en veilig, maar eenmaal af, hebben mensen je ware gezicht toch al gezien en dient het niemand, vooral jouzelf niet, om je weer te verschuilen.

Wat vaak verkeerd begrepen wordt, is dat je heel goed anders kunt zijn, zonder je superieur te voelen. Iedereen is even mooi en even perfect in zijn ZIJN, niemand is meer en niemand is minder. Mensen die mij niet begrijpen, zien zichzelf vaak als superieur, beter, slimmer, noem maar op. Maar ik ken ook velen die besloten hebben hun ware aard te laten zien, die ook “anders” zijn dan de meerderheid en die dan ook vast komen te zitten in zo’n gevoel. Het gevoel superieur te zijn, heeft al tot vele problemen geleid en is gebaseerd op niets. Jij bent niet beter dan iemand die alleen om materie geeft. Jij bent ook niet beter dan wie in de ogen van velen “asociaal” is. Jij bent niet beter dan iemand die keuzes maakt die jij als slecht zou kunnen beschouwen, bijvoorbeeld wat zijn gezondheid betreft. Iedereen is gelijk. Probeer eens te kijken door de ogen van een hogere macht (God, engelen, Jezus, Boeddha,…). Zij zien wat mooi is in een ieder, zien de liefde, het licht, de kracht. In hun ogen is iedereen perfect. Dus ook jij, ook je buurman en ook diegene die jij echt niet mag.

Een veel gehoorde uitspraak tegenwoordig is: Wat zou liefde doen? Als we die nu eens veranderen naar: Wat zou liefde denken?, dan is ons oordeel vast veel milder.

Liefs,

Nadia